به گزارش خبرگزاری بسیج از دامغان، هشتمین اجلاس بین المللی مجاهدان در غربت قرار است با حضور شخصیت های داخلی و خارجی در تاریخ ۲۴ شهریور در دامغان و یک الی ۲ مهر در مشهد مقدس برگزار شود.
در ادامه، بخش اول مصاحبه حجت‌الاسلام رضا خراسانی‌نژاد با حجت‌الاسلام حاج عیسی طباطبایی را که قرار است طی پنج فصل منتشر شود، آمده است:
* برای آغاز گفت‌وگو مختصری درباره زندگی خودتان بفرمایید و اینکه چه شد به لبنان آمدید...
من یتیم به دنیا آمدم و زیر سایه عمو، عمه و بی‌بی‌ام بزرگ شدم. خداوند را شاگرم که در این مدت به من نعمت‌های فراوان داده و من سال‌ها توفیق خدمترسانی در بنیاد شهید در لبنان، فلسطین و سوریه، به‌عنوان مسئول بنیاد شهید در خدمت خانواده شهدا بودم.
در سن هجده سالگی از ایران فرار کردم، آمدم عراق و از آنجا فرار کردم و در لبنان پناهنده شدم تا آنجا در خدمت امام موسی صدر، شاگردی کنم و از تجربیات ایشان استفاده کنم. چنین تقدیر شد که بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، در لبنان و در خط مقدم جبهه باشم. من از لبنان غیر از خط مقدم جبهه چیزی دیگر را نمی‌شناختم. در آن زمان حضرت امام(ره) در نجف روشن‌گری می‌کرد، اسرائیل صهیونیزم را برای جامعه اسلامی و علماء شناساند و جو ساکت نجف را شکست.
در لبنان، روستاهای شیعه در خط مقدم جبهه بود و اصلاً لبنان خط مقدم جبهه بود. من با فراگیری از تجربیات امام موسی صدر، توانستم بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در کنار ایشان انجام وظیفه کنم، هرچند در این مدت از نظر علمی پیشرفتی نداشتم، دوستانم به موقعیت من غطبه می‌خوردند و من به پیشرفت علمی آنها. آنها غبطه می‌خوردند که برای من یک زمینه فراهم شده که من در خط مقدم جبهه در خدمت مردم فلسطین و شیعیان در لبنان باشم و من غطبه می‌خوردم که چرا درس نخواندم و مانند آنان که الان از شخصیت‌های علمی و سیاسی هستند. اما من نیز، چند سال در درس خارج آیت‌الله شهید محمدباقر صدر و حضرت امام (ره) شرکت کردم.
شرکت من در درس خارج امام(ره) طولانی نشد، در نجف جزء مجموعه خط امام بودم و در درس اخلاق امام شرکت می کردم.
آیت‌الله راستی استاد من بود، ایشان من را مثل فرزندش برزگ کرد و هم‌چنین آیت‌الله مدنی. من می‌توانم بگویم هرچه دارم، از آیت‌الله مدنی دارم. ایشان واقعاً برای من حکم پدر را داشت، وقتی من فرار کردم رفتم به نجف، به من آدرس آیت‌الله مدنی را دادند، رفتم و ایشان بنده را خدمت آیت‌الله راستی معرفی کرد و ایشان مثل فرزند خودش با من رفتار می‌کرد. من درس سطوح را خدمت آیت‌الله راستی خواندم و ادامه‌اش را در لبنان خدمت امام موسی صدر گذراندم اما سطح بالای درس خارج شرکت نکردم.
هم‌کلاسی‌های من، الآن از علمای بزرگ، ائمه جمعه و جزء مجلس خبرگان هستند. من غبطه می‌خورم برای درجه علمی آنها، اما راضی هستم به رضای خدا که برای من تقدیر کرده بود، بیایم اینجا، در خط مقدم جبهه و به‌عنوان وکیل امام (ره) و مقام معظم رهبری (مدظله‌العالی)، در خدمت خانواده شهدا، معلولین و مجروحین باشم. خدمات اجتماعی و فرهنگی کنم، در خدمت مقاومت باشم. اینجا، زمینه درس خواندن، به‌خاطر گرفتاری و کار زیاد، برایم فراهم نبود، اما حوزه علمیه و دانشگاه تأسیس کردم، ولی خودم توفیق تدریس، تألیف و... نداشتم.
در مدت بیست سال زمان رهبری، مقام معظم رهبری، در لبنان خدمت‌گذار مؤسسات بودم، شبانه روز باید در سوریه و لبنان در راستای تأمین نیازهای مردم، کار و دوندگی می‌کردم. حدود ۶۰ حسینیه و مسجد تأسیس کردم، حدود ۷۵ عدد چاه عمیق برای مناطق محروم حفر کردم و برای خانواده شهداء مدارس، بیمارستان و تأمین نیازهای اولیه آنها کارهای زیاد انجام دادم. وقتی به یاد می‌آورم که خداوند مرا به لبنان آورد و با پیروزی انقلاب اسلامی و پشتبانی امام، خدمات هرچند ناچیز اما با آرزوهای بزرگ انجام دادم، ناراحت نیستم و خوشحالم که یک یتیم حدود هجده ساله، توانست، چنین خدماتی را انجام دهد.
بنابراین، اگر امام(ره) و مقام معظم رهبری(مدظله‌العالی) و پیروزی انقلاب اسلامی نبود، همه ما یک مستضعف بودیم، که هیچ‌کس به ما اهمیت نمی‌داد، اما به برکت امام(ره) و مقام معظم رهبری(مدظله‌العالی)، امروز همین مستضعین دارند زمنیه را برای جهانی شدن اسلام فراهم می‌کنند. شاید شما از نظر امکانات مادی کمبودهای داشته باشید، اما با همین توانمندی‌های علمی که دارید، می‌توانید امتی را بسازید و خداوند از خلال آن امکانات محدود برکت به کار شما بدهد که بتوانید نتیجه بزرگ بگیرید و به آرزوهای بزرگ‌تان انشاءالله برسید.
در این دو کلمه فقط خواستم عرض کنم به این که مأیوس از رحمت خدا نباشید. زمینه، به برکت اسلام و انقلاب فراهم است و خداوند برکت خواهد داد به برکت اخلاصی که به عمل خواهید آورد. این تجربه یک حقیر، یتیم، آواره به لبنان می‌تواند درسی باشد برای خیلی از بزرگان که بعضی‌ها غبطه می‌خورند گرچه بنده هم به مقام علمی و شامخ آنها غبطه می‌خورم اما باید راضی بود به رضای خداوند.
کاری از حجت‌الاسلام و المسلمین شیخ محمد رضا خراسانی نژاد
به نقل از ایرنا
